Geschiedenis van de Ferrari 250 GTO

De 250 GTO vertegenwoordigt pure competatieve prestaties voor de 250 GT-serie. Debuut in 1962 tijdens de jaarlijkse pre-seizoenspersconferentie van Ferrari, was het een van de zes race-modellen die door Ferrari werden getoond. De 250 GTO was het enige model met een motor aan de voorkant en werd gecreëerd om te concurreren in de Groep 3 GT-categorie als reactie op de dreiging van Shelby's Cobra en Jaguar's E-Type.

Evoluerend van de 250 GT SWB. De ontwikkeling werd toegewezen aan hoofdingenieur Giotto Bizzarrini, met verdere ontwikkeling door Mauro Forghieri nadat de meerderheid van de Ferrari-ingenieurs vertrok na een geschil met Enzo Ferrari in 1961. Het chassis werd aangepast om gewicht te verminderen, het frame te verstevigen en de nieuwe motor te verlagen – ter vervanging van de vorige met de Le Mans winnende Tipo 168/62 Comp. 3.0 L V12 van de 250 Testa Rossa.

Aerodynamica was een hoofdfocus van het ontwerp, gericht op het verbeteren van de topsnelheid en stabiliteit. Getest in een windtunnel en op het circuit, was het resultaat een volledig aluminium carrosserie met een lange, lage neus met kenmerkende luchtinlaten. Dit innovatieve ontwerp stuwde de 250 GTO toen het werd ingezet om te racen, waar het de concurrentie decimeerde.

Ferrari behaalde maximale punten in het kampioenschap van Divisie 3 voor sportauto's boven 2.0 L in 1962, terwijl tijdens de vijfde ronde van de 24 uur van Le Mans de 250 GTO tweede en derde werd achter een Ferrari 330 TRI/LM. Andere fabrikanten betwistten bij de regelgevende instantie dat de GTO geen GT-auto was, aangezien er minder dan 100 waren geproduceerd. Onder verwijzing naar Bijlage J, Sectie 25, werd een auto niet gediskwalificeerd als het een normale evolutie van het type was. Een ge-upgrade versie van de veel geproduceerde 250 GT, werd de GTO als legaal verklaard.

De 250 GTO was zeer gewild, maar kostte bijna £6000 (genoeg voor een klein huis destijds) wat de klantenkring beperkte. Bovendien koos Enzo Ferrari persoonlijk uit wie er een kon kopen, waarbij sommigen beweerden dat het door Ferrari als te gevaarlijk werd beschouwd om te rijden voor iedereen behalve de meest ervaren racers. Een van deze coureurs was Luigi Chinetti van N.A.R.T. (North American Racing Team), die zijn auto naar de 1000 km van Parijs bracht waar het de 1e plaats won onder Pedro en Ricardo Rodriguez.

Deze auto had chassisnummer 3987GT. Oorspronkelijk was het gespoten in klassiek rood en droeg het het nummer 1 samen met de N.A.R.T. teamstickers op de achterkant. Eind 1962 werd het verkocht aan het Mecom Racing Team van Houston, Texas, om geracet te worden door Roger Penske en Augie Pabst. Mecom paste de carrosserie aan, voegde een derde zijventilatiesleuf toe, verwijderde de rechthoekige voorlichten en installeerde een oranje daklicht. Nog steeds gespoten in rood, werd het geracet in de 12 uur van Sebring. De volgende race van de auto zou de Road America 500 zijn, maar er werden verdere aanpassingen gemaakt. De vorm van de motorkap werd veranderd en het werd gespoten in licht metallic blauw met een witte middenstreep.

Hierna wisselde de auto nog vele malen van eigenaar. Otto Zipper Motors kocht het in 1963 en racete er eenmaal mee met Richie Ginther. In 1972, toen het eigendom was van Stuard Baumgard, vatte de auto vlam en werd de originele motor vervangen door een 6045 van een 250 LM.

In 1985 werd het verkocht aan mode-tycoon Ralph Lauren voor $300.000 USD, die het in de daaropvolgende jaren volledig liet restaureren door het opnieuw te spuiten in de originele rode kleur en het opnieuw te monteren met een originele motor gekocht van Don Walker. De auto werd tentoongesteld bij L’art de L’automobile, de Ralph Lauren-collectie in het Musée des Arts Décoratifs in Parijs, met een geschatte waarde van $48,4 miljoen USD.