Geboorte van een Legende

Toen de Commission Sportive Internationale (CSI) aankondigde dat het Internationale Kampioenschap voor Merken van 1968 tot 1971 zou worden gehouden voor drie-liter Groep 6 prototypes, zette Porsche in op het benutten van de nieuwe regelgeving met één doel voor ogen: zijn eerste algehele overwinning winnen tijdens de 24 uur van Le Mans.

Onder leiding van Ferdinand Piëch en Helmuth Bott werd de Porsche 917 ontworpen door hoofdingenieur Hans Mezger, die een nieuwe 4,5-liter luchtgekoelde motor voor het project ontwierp. Veel andere innovatieve ontwerpkenmerken werden gebruikt om het gewicht te verminderen en een grotere motor te accommoderen, zoals het buisvormige frame van de auto zelf dat werd gebruikt om olie naar de voorste koeler te leiden.

De initiële prestaties van de 917 tijdens Le Mans in 1969 waren niet wat Porsche had gewild, maar dit werd snel rechtgezet het volgende jaar tijdens de competitie van 1970. Tijdens het testen had de hoofdingenieur van het John Wyer Automotive (JWA) Gulf Team – John Horsman – een patroon van dode muggen op de carrosserie van de auto opgemerkt. De staart van de 917 was schoon, wat onthulde dat de lucht niet over de staart stroomde. Als gevolg hiervan werd een aanpassing gemaakt die de 917 een kortere staart en de broodnodige neerwaartse kracht gaf.

Het nieuwe model werd de 917KH genoemd, de Kurzheck (of “korte staart”).

Op zaterdag 13 juni 1970, deed JWA mee aan Le Mans met de 917KH in drie verschillende versies van de beroemde livery van Gulf Oil: hemelsblauw met een oranje streep die aan de voorkant en onderkant liep voor Jo Siffert-Brian Redman (#20), hemelsblauw met een oranje streep voor Pedro Rodríguez-Leo Kinnunen (#21) en hemelsblauwe carrosserie en oranje dak voor David Hobbs-Mike Hailwood (#22). Beschouwd als enkele van de favorieten, kwalificeerden ze als derde (#20), vijfde (#21) en tiende (#22), maar moesten zich midden in de race terugtrekken, met motorproblemen voor Rodríguez en Siffert na respectievelijk 4 uur en 12 uur, en een incident voor Hailwood 5 uur in.

De race werd gewonnen door Richard Attwood en Hans Hermann in hun Porsche 917KH voor het Porsche Salzburg team. Porsche had hun algehele overwinning bij Le Mans bereikt.

Tegelijkertijd was de opname aan de gang voor Steve McQueen's nieuwste film – Le Mans – die het ultieme racefilm over 's werelds grootste race wilde zijn. Het team achter de film had nieuwe manieren ontwikkeld om auto's te filmen en had toestemming gekregen om cameraploegen op te stellen om de Le Mans-competitie van 1970 te filmen. Met behulp van de beelden die ze van de daadwerkelijke race hadden, was de film een combinatie van echte race- en gechoreografeerde stuntchauffeursopnamen om McQueen's visie tot leven te brengen.

Solar Productions, McQueen's productiebedrijf, kocht een 917KH (Chassis 917-022) voor de film, terwijl Jo Siffert McQueen zijn eigen (Chassis 917-024-2) uitleende, waardoor de auto naar sterrendom werd gekatapulteerd toen de film in 1971 werd uitgebracht. In hetzelfde jaar leidde 917-024-2 de begrafenisstoet na Jo Siffert's ongelukkige en vroegtijdige dood, voordat het werd verkocht aan een privéverzamelaar. Na de verkoop verdween de auto vervolgens bijna 30 jaar.

In 2001 dook de 917-024-2 weer op nadat het was ontdekt in een schuur op het Franse platteland. Bijna volledig onveranderd vanaf de tijd dat het in Siffert's bezit was – zelfs met de originele noodreservewiel, Firestone-brandstofcel en Firestone Super Sports GP-banden nog op hun plaats – dit was ongetwijfeld een van de grootste schuurschatten ooit. Na een volledige restauratie door specialisten Graber Sportgarage in Zwitserland, werd de Porsche 917KH verkocht op een veiling in Californië voor een recordbrekende $14,080,000 (£10,421,909) op 18 augustus 2017.

Autotype: 2-deurs Kurzheck (korte staart) sportprototype raceauto

Drooggewicht: 820 kg (1808 lbs)

Afmetingen: 4120 mm (162,2″) lang, 1880 mm (74″) breed, 920 mm (36 1/4″) hoog

Wielbasis: 2300 mm (90 9/16″)

Vermogen: 572 pk (580 CV)

Weetjes over de film

Als fervent autorenliefhebber wilde Steve McQueen zelf rijden tijdens de 24 uur van Le Mans, maar hij kreeg geen toestemming van de producenten van de film. Zijn Porsche 908 nam echter wel deel aan de race, uitgerust met drie camera's om de "live" beelden voor de film te schieten. Ondanks de frequente stops om de filmrol te verwisselen, de gewijzigde aerodynamica en het extra gewicht, slaagde de auto erin om als negende te eindigen. Hij werd echter niet geklasseerd in de stand omdat hij niet de vereiste minimale afstand had afgelegd vanwege de stops om de spoelen te wisselen.

Oorspronkelijk had Steve McQueen John Sturges gevraagd om te regisseren, maar de twee konden het niet eens worden over de richting van de film. Sturges wilde een meer conventionele Hollywoodfilm maken die zich concentreerde op de relaties tussen de coureurs en eindigde met een opbeurend einde, terwijl McQueen meer geïnteresseerd was in het maken van een race-documentaire waarin de auto's de sterren van de film waren. Lee H. Katzin regisseerde uiteindelijk de film, die beroemd is omdat er in de eerste 37 minuten van de film geen hoorbare dialoog is van enig personage.

Nadat Warner Bros hun deal met McQueen had geannuleerd, nam Cinema Center Films de productie over. Ze overwogen om het project volledig stop te zetten, maar uiteindelijk kwamen ze tot een overeenkomst met Steve McQueen die zijn salaris, zijn percentage van eventuele winsten en zijn controle over de film opgaf om de film af te kunnen maken.